Onze overbuurvrouw stond een paar dagen geleden boos te kijken aan het raam. Ik had haar nog niet echt gesproken sinds we zijn verhuisd. Zij had onlangs een groep kinderen, waaronder onze dochters van 3 en 6, boos aangesproken op door haar ongewenst gedrag.

Nu was ik zelf buiten en ik zag de boosheid op haar gezicht. Ik vroeg me af of mijn buiten spelende kinderen haar langzamerhand tot waanzin aan het drijven waren.

Opdoemende oordelen maakten zich van mij meester. Ik raakte er mee in gevecht. Termen als ‘kindonvriendelijk’, ja zelfs gewoon ’onvriendelijk’ schoten door me heen. Ik zat er midden in, mijn oordelen werden geveld!

Gelukkig ging mijn innerlijk gevecht daarna gepaard met het besef dat ik aan het oordelen was. En oordelen is iets waar ik mijn handen zo veel mogelijk vanaf wil houden. Het lukt alleen blijkbaar nog niet altijd zoals ik zou willen.

Het gebeurde allemaal in een split-second.

Ze stond later bij ons voor de deur. Ik zag de bui al hangen. Ik verwachtte een litanie van een boze vrouw die het helemaal had gehad.

Maar niets bleek minder waar. Ze kwam mij ongevraagd uitleggen waarom zij zo boos aan het raam stond te kijken. Ze had zich in mij verplaatst en bedacht dat ik me dat misschien wel afvroeg.
Dat gebeurt me niet vaak. Dat iemand een vraag komt beantwoorden die ik niet heb gesteld!

Dat waardeer ik wel, openheid, gedachten en gevoelens uitspreken, duidelijkheid scheppen.
Opgelucht kon ik de oordelen-reeks nu helemaal de kop indrukken. Mijn oordeel maakte plaats voor sympathie!

Ze stak van wal en liet zich uit over wat ze allemaal van de postbode en zijn gedrag vond.
Oh, daar ging het dus over…. ik was verrast.

Al snel vlogen termen als ‘niet normaal’, ‘raar’, ‘vreemd’ en ‘gek’ mij om de oren. Ze had ‘t hem al zo vaak gezegd. Ik zag dat ze binnen no-time weer helemaal in haar boosheid zat.

Vroeger zou ik de neiging hebben hier ook iets van te vinden en dan zouden we:

• òf belanden in een van-de-postbode-blijft-niets-meer-over-gesprek
• òf ik zou de op mijn beurt ontstane oordelen op haar richten.

Ik besloot naar haar te luisteren. Dat was een stuk makkelijker nu ik mijn oordelen aan de kant had geschoven. Ik zei ‘u bent echt boos hè?! en daarna nog een keer ‘ik zie het aan u, u bent echt heel boos hierover, he?!’.

Wat er toen gebeurde ervoer ik zelf als een bevestiging hoe we met elkaar afglijden als we oordelen. Haar boosheid zakte als een kaartentoren in elkaar. Alsof ze via mij naar zichzelf keek en daardoor haar gevoelens kon relativeren.

Ik vertelde haar dat ik mij niet zo druk maak over postbodes (en anderen) die de kortste weg kiezen en daardoor iets doen dat eigenlijk ‘niet hoort’. Zelf heb je er vaak enorm veel last van. Of zo veel stress dat je er bijna niet meer van slaapt, terwijl de ander er vaak geeneens weet van heeft of het allemaal van zich laat afglijden. Ik hoorde en zag hoe ze gevangen zat in van alles dat volgens haar wel en niet hoort.
Ik zei ‘let it go’. Ze relaxte en bedankte me.

En ik, ik zag ineens wie ze echt was. Ik besefte temeer dat ik had geoordeeld.

Als je oordeelt, ben je eigenlijk aan het vergelijken. Je ziet jezelf dan als bron van redelijke normen. Vergelijken doe je de hele dag en elke vergelijking is een oordeel. Een oordeel zegt meestal meer over degene die het oordeel geeft dan over degene over wie het oordeel gaat.

Herken je het? Dat je meteen een oordeel hebt over iets dat een ander doet of zegt, zoals wij beiden in deze situatie?
En herken je het binnen je relatie met je kind? Dat je oordeelt over je kind als je kind niet voldoet aan de door jou gestelde normen? 

Of herken je misschien de positie van mijn overbuurvrouw binnen de relatie met je kind? Dat je je heel boos kunt maken over iets dat volgens jou niet ok is? En dat je kind vervolgens al jouw boosheid langs zich laat afglijden? De kans is groot dat je alleen maar bozer wordt, nietwaar?!?
Je raakt er in verstrikt en zit vast, gevangen in je eigen emoties die eigenlijk zijn ontstaan door jouw oordelen over je kind.

Oordelen leiden tot misverstanden, irritatie, onenigheid, strijd, conflicten, zelfs tot haat en nijd.
Tussen jou en anderen, tussen anderen onderling, tussen jou en je kind!

Maar hoe laten we onze oordelen nou los?

Wat je zou kunnen doen is jouw aandacht richten op het positieve van een ander. Je creëert daarmee meer mogelijkheden in de communicatie.
Als je minder oordeelt, ontstaat er meer ruimte bij jezelf, waardoor je kunt focussen op het positieve. Het geeft ook letterlijk ruimte in je hartstreek, wat van belang is voor je gezondheid.

Het vergt veel energie als je aandacht besteedt aan de tekortkomingen van anderen, aan de tekortkomingen van je kind. Je kunt deze energie veel beter gebruiken om jouw dromen en doelen te bereiken.

Als iedereen dit zou doen, word ook jij niet meer negatief beoordeeld. Dat scheelt een hoop negatieve emoties in je leven.

Oordeel jij ook wel eens zonder dat je dat wilt?