De kracht van ‘Ik wil het nu!”
Het woordje ‘nu‘ is iets dat kinderen regelmatig uitspreken. Ze willen graag dat iets nu gebeurt, nu meteen!
Wellicht herken je het bij je eigen kind: ‘mama, je moet nu komen’, ‘ik wil het nu hebben’, ‘ik wil nu naar huis’, ‘ik wil nu een koekje’, ‘kijk nu’…
Soms om gek van te worden, nietwaar? Je hebt immers ook nog een eigen agenda, je bent bezig…. hallo….. moet je dan alles uit je handen laten vallen? Wat nou nu…? Je staat met iemand te praten, even wachten hoor. Jij bent er ook nog…
‘Nu’ en de machtstrijd
Het kan nogal dwingend of eisend overkomen, een kind dat roept of zelfs schreeuwt dat het iets NU wilt. Als je niet uitkijkt, dan kun je in een serieuze machtstrijd verzeild raken, getriggerd door het woordje ‘nu’! Want ja sorry hoor:
- je kind moet wel weten welke plek het heeft
- begrijpen dat het niet alles kan bepalen
- snappen dat het even moet wachten
- beseffen dat niet alles volgens zijn of haar regels kan
- zich realiseren dat jij toevallig wel de ouder bent en je kind nog altijd een kind
- ook beseffen dat je je niet laat vertellen wat je moet doen
- en al helemaal niet wanneer je het moet doen
Als deze gedachten bij je opspelen, dan is die machtstrijd nabij. Je bent getriggerd (zoals ik vertel in mijn vlog over triggers).
Het woordje ‘nu’ kan mij ook raken. Dan baal ik er van, dan kan ik het gewoon niet hebben, alleen dat ene woordje al, die twee letters, dan voel ik dat er van alles gaat kriebelen @$@Q!%$#. Dan word ik erdoor getriggerd.
Als ik me geraakt voel, dan kan ik me heel machteloos voelen, waarop de bijna onbedwingbare neiging volgt om in de macht te gaan. Dan zijn de grenzen immers weer even duidelijk, nietwaar?!?
Waar komt het ‘nu’ vandaan?
Maar gelukkig, op een dag viel het kwartje. En sindsdien kan ik zeggen dat ik er meer last van had dan last van heb. Ook ik mag het regelmatig horen…. en nog kan het me irriteren… als ik moe ben. Als ik onbewust aanwezig ben en uit verbinding ben met mezelf en dus ook uit verbinding ben met mijn kind. Maar niet meer als ik in balans ben en de moeder ben die mijn kinderen nodig hebben en zoeken in mij. De moeder die de schijnwerper naar binnen richt, die naar haar eigen innerlijke gevoelsleven kijkt.
Maar wat is nu dat kwartje dat viel? Wat gebeurde er?
Ik zag ineens het licht! Ik zag ineens het verband tussen het mij irriterende woordje ‘nu’ en een eigenschap die kinderen in zich hebben. Een eigenschap die ik oh zo graag van ze zou willen hebben, waar ik best wel jaloers op ben, waar ik van kan leren….
KINDEREN LEVEN IN HET NU!
Hoe jonger ze zijn, hoe meer ze in het nu leven. Als baby’s worden geboren, zijn ze helemaal één met alles om hen heen. Er is alleen maar NU. Hoe ouder ze worden, hoe meer ze het kwijtraken en afleren, helaas. Deels is dit natuurlijk niet te voorkomen. Maar deels wel. Kinderen leren het af van ons, wij, volwassenen, met al onze zorgen over straks en morgen, met al onze gedachten over gisteren en toen. Wij zijn ons vaak niet eens bewust dat onze aandacht voornamelijk nog in de toekomst of het verleden is.
Lastig gedrag of mindful gedrag?
Wat wij doorgaans dus zien als lastig, irritant, vervelend, dwingend, eisend (en welke oordelen we er allemaal over hebben) is misschien wel een eigenschap waar we eigenlijk best jaloers op zouden kunnen zijn. Want als je in het nu leeft, dan is er alleen maar nu, dan pieker je niet over gisteren, dan maak je je geen zorgen over morgen. Dan is er alleen maar het moment, dit moment! En dat is eigenlijk ook alles dat er feitelijk is: dit moment. De rest is er nog niet of niet meer.
Als het niet lukt om aan te sluiten bij het NU van je kind, is het misschien iets om dit in gedachten te houden. Dat het woordje ‘nu’ voortkomt uit iets positiefs, uit een ‘zijn’, ‘in het nu’, uit mindfullness, meer dan uit iets negatiefs, iets dwingends of eisends.
Wat kun je doen?
Je zou eens kunnen onderzoeken of je op dit soort momenten de neiging hebt de strijd aan te gaan met je kind, welke gedachten je dan hebt. Je kunt er dan voor kiezen om uit de macht te blijven door voor ogen te houden wat er achter zit.
Misschien lukt het je om mee te gaan in de nu-vraag van je kind. De opkomende gedachten en angsten (dat je anders de regie kwijt bent en je kind, als je meegeeft, met je aan de haal gaat) bedank je en laat je varen. Gewoon omdat je weet dat het onschuldig is, dat het eigenlijk vanuit een kracht komt.
Je kind vraagt jouw aandacht. Die aandacht kun je geven door alleen al even stil te staan bij de vraag van je kind. ‘Ik begrijp dat je nu naar huis wilt, je bent moe hè, kom even bij me zitten, dan maak ik mijn verhaal af en dan gaan we’ of ‘ik hoor dat je de kleurplaat helemaal af hebt, ik ben aan het koken en draai het vuur even wat lager en dan kom ik even kijken’. Of ‘ik begrijp dat je nu een snoepje wilt, daar heb je echt zin in hè, alleen, we gaan nu eten’.
Laat een reactie achter